Ten tijde van dit schrijven was het reële einde van mijn reis in zicht. Geen tijd om om de hete brei, of in dit geval koene (in van dale oer-hollands staat koen voor dapper) brei heen te draaien, geen gezever. Ik ga een poging doen om 4 landen in 2 en een halve maand op een gedrongen korte en visuele manier uit te leggen. Jullie zullen dan ook wel begrijpen dat dit verhaal de meeste krenten uit de pap….paarse skittles….ballen uit de soep….roze lovertjes…how how, liet me even mee slepen…focus koen……..koene brei!

Waar waren we gebleven…? Ergens halverwege de grens tussen Colombia en Ecuador. Tussen het reizen door was ik een Hongaarse dude tegen gekomen die in zijn eerste indruk chillendheid achter liet , we besloten samen verder te reizen naar Quito. De tweede indruk was asociaalheid, nummer drie, bittere bewuste depressiviteit en azo nummertje vier beschrijf zijn motivatie om te reizen, coke en drank. Ik besloot hierop, bijna hypocriet, vroeg in de ochtend gang te maken naar een ander hostel, toepasselijk maar waar was de naam van het hostel “secret garden”. Helaas niet secret genoeg kwam ik achter want na een dag stond mijnheer hongaar hier ook op de stoep. Na een ietwat ongemakkelijke dag bleek gelukkig dat iedereen hem wel uit kon boeren en werd mijnheer het hostel uitgebonjourd!

Tijd voor wat actie want de volgende dag stond er een wedstrijd voor de Copa Libertadores op de planning, Quito vs een elfkoppige Braziliaan team. Zelfs een voetbalfanaat als ik was hier duidelijk op zijn plaats…..


Na het “wij gevoel” wat gestimuleerd te hebben met een woordenwaterval van puta, hicho de puta, mariqa, mariqon werd gewonnen door onze jongens

Na het canyoping een aantal dagen gepitched tehebben bleek een 5 koppig gezelschap niet geheel ongevoelig voor mijn overtuigingskracht en werd gang gemaakt naar het cloudforest. Hier werd een spannend tuigje aangetrokken en vervolgens vlogen we in luttele seconden van boom naar boom.



Door dapperheid gedreven bleek dat zelf de Koenste ridders niet onaantastbaar zijn. In mijn volgende bustrip werd tussen absolute alertheid en het even sluiten van de oogjes op wonderbaarlijke en bijna respectvolle wijze mijn moneybelt met paspoort etc. uit mijn tas gegoocheld. Deze houdini- act-alike wist de tas, met de lus om mijn been, onder de stoel door te halen om vervolgens zonder de hangslotjes te beschadigen mij uiterst vriendelijk van mijn geldbeld te ontdoen. Dit alles zonder geluid en binnen 5 minuten!! Het enige antwoord wat ik hierop heb is: HULDE en een niet hiervoor onderdoend applaus.

Na twee dagen van bureaucratie en oneindig gestempel ben ik met tijdelijk paspoort in de zak vertrokken naar Banos, volgens de lonely planet avonturencapital van Ecuador en wat mij betreft van Zuid Amerika. Het eerste wat we deden toen we aangekomen waren was het huren van buggies die met een niet teleurstellende 80 km per uur laag aan de grond perfect waren afgesteld op het stimuleren van een aantal driftende mondhoeken. Tijdens deze trip werd meteen duidelijk dat Banos over schitterende natuur beschikte, in tunnelvisie werden beliaande palmbomen afgewisseld door een her-bergend landschap wat versierd was met een overflow aan watervallen.
De volgende dag werd de motor ingeruild voor wat lichamelijke aandrijvingskracht in de vorm van mountainbikes. Wat beschreven werd als een “dramatische downhill” werd in realiteit een “rampzalige uphill”. Dit zorgde voor de nodige verzuring waardoor de volgende dag met lood in de benen aan een crossmotor tocht werd begonnen. Ja, je hoort het goed, een crossmoter van 400cc onder mijn allesbehalve zadelvaardige billetjes! Hierdoor, enigszins nerveus en ontdaan door een variant van de plank(gas)koorts, werd gang gemaakt naar de verhuurtoko waar het zaak was overtuigd van eigen kunnen weg te rijden. Met vlag en wimpel geslaagd voor dit “iets” te korte examen werd begonnen aan een tweedaagse trip die sowieso in de top 3 van beste dingen uit mijn trip zou belanden. Jungle, bergen, asfalt, kiezels, modder, 90 en -90 graden haarspeldbochten, regen, zon en onwaarschijnlijke viewpoints werden willekeurig met elkaar afgewisseld. Een gevoel van vrijheid, spanning en ultiem genot resulteerde in een gierige bezitterigheid en het als-ik-thuis-kom-wil-ik-een-crossmotor syndroom. Het maken van eenhandige filmpjes was helaas iets te link, dus check this-shid-out…..

…Trouwe ros deel 2

In het strakke avonturenschema was het nu tijd voor een dag van rafting en canyoning. Gedurende het rafting maakte we kennis met een aantal stroomversnellingen van klasse 4 a 4,5 en in het hier opvolgende canyoning werd abgeseild van 5 watervallen waarvan de laatste een glibberige 40 meter bedroeg. Relatief en snotverwend klasseer ik deze gebeurtenissen weer met een decadente glimlach. De laatste dag in adventure-city stond in het teken van de twee events die in gedachten al “ganzenbulten” op de bibberbenen veroorzaakte. Een weddenschap moest mij en mijn Amerikaanse chick overtuigen om er toch beiden aan te geloven. Als eerste op het to-do-for-two lijstje stond puenting, oftewel een pendulumsprong van een gigantisch hoge brug. Ingrediënten voor dit galgemaal: sexy tuigje, 100m hoge brug, een iets te onelastisch touw, bibervaste benen en uiteindelijk een al dan niet synchroon gesprongen duik in de diepte.


1 minuut 25: Synchroon springen in alle gewichtsklasse (ghe ghe…wel gezellig)

Nummer twee op de to-do-for-two stond niet voor niks op nummer twee. Het was tijd voor het in Ecuador en Peru traditionele en bourgondisch eten of binnenhouden van kooy, volgens de partij van de dieren direct verwant aan de oooh zo pluizige en troetelige cavia. Ingrediënten: …Cavia…een weddenschap…een neusknijper...vliegtuigjes...veel honger……en…iets vloeibaars.

Make you’r own stop-motion-movie van “Hoe de cavia van top tot teen in koen verdween”

Onomstreden bewijs dat ook Ecuador “the bomb” is blijkt wel uit het feit dat het volgende plaatsje waar ik heen ging mijn favoriete plek uit mijn reis is geworden. Montenita...surfers walhalla, uberchille hippiesfeer, oneindige parties en overheerlijk eten. Na aankomst werd direct en bijna fetishistisch de beste en mooiste plank uit mijn surfgeschiedenis gehuurd, een plank van balsa-hout en ik beloof je, dit is een extra surfdimensie. Maar ook hier moest opgelet worden, grote mensengolven waren ook hier aan de orde van de dag. Na een paar dagen had een coole groep mensen op me heen verzameld, 5 ierse chicks, 1 amerikaanse, 1 zweedse, en een noorse dude! Elke avond werd meesterlijk gebruik gemaakt van s’werelds beste uitvinding, serieus nobel-prijs-waardig: coctailstreet, een strandstraat met 40 kraampjes met de heerlijkste tropische vruchten, gesommeerd met de heerlijkste alcoholische versnaperingen vormt een opstelsom van het kostelijkste hemelvocht ter aarde!! Alsof niemand minder dan god himself over je tong heen piest!


Gods little moisty secret

Alsof dit nog niet genoeg was stond mij nog een andere aangename verrassing te wachten. Voor Pasen werd flink uitgepakt met technoheld Steve Bug uit Duitsland. Omdat ik hier nog een kleine week op moest wachten ruilde ik Montenita tijdelijk om voor Puerto Lopez, huis van Poor men’s Galapagos, isla de la Plata. Helaas bleek deze vleiende bijnaam een grote poor men's deceptie. In plaats van groene vegetatie en een uitgebreide diversiteit van tropische diersoorten bleek het een stoffig , broeierig nest met een vijftal stoffige, broeierige vogels. Reden te meer voor een snelle terugkeer naar Montenita. Tijdens Semana Santa of Pasen barste het feest los. Onder luid minimal geweld schuifelde de van slippers voorziene voetjes door het zachte strandzand, coctail in de eene hand en het andere vuistje ging met volle overgave ritmisch op en neer tot een uurtje of 10 in de ochtend.

Na Semana Santa besloot ik vrij snel door te reizen naar Peru. Voor binnenkomst stond me de gevaarlijkste grensovergang van Zuid Amerika te wachten, voor het eerst alleen. Gelukkig verliep het voorspoedig, op z’n Zuid Amerikaans moest ik 4 uur in the middle of the night in niemandsland wachten omdat het duane-systeem niet werkte. Na uiteindelijk Peru binnengekomen te zijn viel ik uitgeput in slaap en mistte in mijn eerste stop, Mancora. Hierdoor besloot ik er maar 15 uur achteraan te plakken waardoor ik na 34 uur aankwam in Lima. Deze reis werd gelukkig veraangenaamd door een ontmoeting met een groep Colombianen. Onder het genot van een fles nostalgische aguardiente (Colombiaanse versnapering) werd de busreis letterlijk uitgezongen. Lima bleek een scizofrenistische stad. Het door Amerikaanse invloeden bevuilde miraflores was een vieze vlek in een vieze stad. Het gerenoveerde stadscentrum daarentegen is bijzonder indrukwekkend. Ook de golven aan het kustgedeelte van Lima zijn perfect, geen strand, plons, direct de zee in en hier werden door de perfecte swell de zeesterren van de bodem gesurft.

Na de avonturenradar opnieuw aangezet te hebben nam Rob, een engelse dude die ik eerder ontmoet had in Quito, contact met me op voor een zogenaamde “plesant surprise”. Ik rees hiervoor af naar Huacachino, een piepklein dorpje in het midden van een prachtige oase in de grootste zandduinen van de wereld. Voordat de verrassing kenbaar werd gemaakt gingen we eerst de duinen verkennen onder leiding van een suïcidale formule 1 gids die in een zelfgeconstrueerde sandbuggy ons keer op keer door het oog van de naald heen scheurde. Na de nodige drifts en jumps werd een poging ondernomen tot sandboarding en dit werpte zoals te zien op onderstaande foto’s zijn vruchten af.


woe(st)stijn

Tijd voor de verrassing, tijd voor apres sandboarding....vanuit een verfrommelde plastic zak werd een oude waterfles tevoorschijn getoverd. De fles was gevuld met een slijmerig groen brouwsel. Na de fles geopend te hebben bleek de geur overeenstemmend met de looks zuur en chemisch te zijn. De fles bleek San Pedro cactus sap te bevatten of in mijn ondertussen ingewijde volksmond, mescaline. Na het protest van mijn maag te hebben gadegeslagen kon de trip beginnen. Een skala aan lachbuien, freetkicks en hallicinuaties was het gevolg, dit alles ervaren in s’werelds mooiste hallicunatieplek, voorbestemd zo werd aangenomen.

Als ware cultuurbarbaren werd ook het hier opvolgende wereldberoemde Machu Pichu het slachtoffer van het groende goedje. Een op zichzelf al wonderbaarlijke ervaring werd hierdoor nog net even iets magischer. Amerikanen met vers aangeschafte avonturiersoutfits, japanners met de nieuwste spionageprofie camera’s en zogenaamd avonturierlijke supersized padvindsters stonden in het middelpunt van ons vertier.



Machu pichu met groene saus

Hier word niet meer over uitgeweid omdat absurder nieuws staat te popelen om uw geweten binnen te treden. Na onze zelf gearrangeerde, allesbehalve officiële, tocht naar Machu Pichu stond ons een busrit van 12 uur te wachten. Het was ondertussen donker en na een uurtje of 2 was iedereen in slaap gevallen. Tot dat na een luid geschreeuw iedereen wakker schrok. Nadat vervolgens 1 iemand de moeite nam om uit het raam te kijken wisten we niet hoe snel we de bus uit moesten komen. Vervolgens stond ons een schrikbarende confrontatie met de realiteit te wachtten. De buschauffeur was in slaap gevallen en de bus stond met een wiel over de afgrond te balanceren. Minimaal 100 meter diepte was ons gelukkig bespaard gebleven. Met behulp van juridische versterking en een bulldozer werden we weer de weg op geholpen en kwamen we gelukkig met de schrik vrij.


Kwetsbaarheid alom

Na dankbaar weer op adem gekomen te zijn werd doorgetrokken naar Araquipa. Hier werd na het ontmoeten van wat andere engelse base-booys een barman overgehaald om zijn avond om te toveren in een dubstep avond waardoor het bergbeklimmen van de volgende ochtend in het gedrang kwam. Niet geslapen en nog half onder invloed van de aan de bar verkrijgbare destilaties stond er een beginnersberg, wat abseilen en een achterover hellende wand van 29 meter te wachten. En ik kan je verklappen je wringt je vingers in kloven waar geen kinderspel(t) tussen te krijgen is.


Mag het misschien een metertje meer zijn…?

Na Araquipa besloten we een eind te brei-en aan Peru, tijd voor Boliviaanse brei. Met lake Titicaca als tussenstop kwamen we aan in La Paz, partycapital van Zuid Amerika en eerlijk is eerlijk onlosmakelijk verbonden met cocaïne. Het wordt je op elke hoek ongegeneerd en bewust van ontstoken steekpenningen aangeboden voor een luttele 5 dollar per gram. En ongeloofelijk maar waar, er is zelfs een coke bar! Deze best lopende bar van La Paz zit vol met gringo-geneuzel, 18 jarige engelsen die hun puberteit nog niet helemaal onder controle hebben en dagen achtereen experimenteren met coke, drank en sex. De vaagheidsgraad is op zijn minst vergelijkbaar met voormalig after-club Zino’s (RIP). Op het menu had men de keuze tussen goedkope en ….minder goedkope coke, de bar was open zolang er mensen staande bleven soms wel tot een uurtje of 13.00 in de middag. Om jullie een kleine indrug(s) te geven….


Het oude wit

Al snel werd het witte neuspoeder verruild voor het meer pixelwaardige witte zout van de zoutvlaktes in het zuiden van Bolivia. Een merkwaardig maar “schitterend” geheel. Gedurende deze tocht werden 1000 km afgelegd, in een zouthostel geslapen, geisers op de proef gesteld en werd lama en flamingo gegeten.


Het nieuwe wit

Na terugkeer naar La Paz werd snel aanstalten gemaakt om naar de jungle te gaan. Bepakt met de nodige zonnebrand en anti-muskiet werden we in een klein vliegtuigje overgevlogen naar Rurrenabaque alwaar direct een pampastour uit de reisburo-schappen werd getrokken. Na kennis te hebben gemaakt met mogly de indiaan, onze gids, werd te paard vertrokken naar de pampas. Naargelange indiaanse humor werd met stokken op de paardenbillen (bovenste van benen?) getetst en moesten we in gallop, een wat provocerende maar niet minder vrije en gruwelijke ervaring. Aangekomen bij de pampas moesten we ons kamp zelf opzetten. Het kamp bestond uit een stok of 8, wat plastic en de nodige hoeveelheid muskietennetten. Onze gids bleek in mijn ogen het meest charismatische opperhoofd uit de indianengeschiedenis en vertelde ons alles over zijn pachamama (moeder aarde) religie. Omdat het de 2de keer was dat deze tour werd gehouden werd letterlijk onze weg door de rivier gevochten. Het gevaar lag echter op de loer omdat mamma-rivier huishield aan alligators, kaaimannen, piranha’s, roze dolfijnen en hier en daar een anaconda. In de avond werd voor piranha’s gevist en uiteindelijk werd dankbaar buit gemaakt. Ook werd a la Steve Erwin triomphantelijk een aligator gevangen door mijnheer Hiawatha.



“Onontdekte pampas stam ontdekt door BBC”

Vervolgens werd de jungle in getrokken om de magische werking van moeders takken en bladeren aan analyse te onderwerpen. Er werden termieten van bomen gelikt (boordenvol miniralen) , larven uit kokosnoten gemachetiet en naar binnen gesmakkeld (erectiebevorderend) , er werd melk uit boomstammen gedronken (ironisch maar waar voor moeder(s)melk) , een ook de locale fruitsoorten konden ons niet bespaard blijven (vrijwel zonder uitzondering met sexueel stimulerende acthergrond) . Om moeder aarde te bedanken voor al deze lekkernijen werd geheel in ceremonie (en enigszins onresprectvol, alsof moeders een client van Keith Bakker is) de aarde besprenkeld met een locaal alcholbrouwsel van suikerriet van 96%, cokabladeren en urine.


Gastvrijheid volgens grootmoeders recept

Tijd voor “the World deadliest road” , klinkt angstaanjagend en ik kan je garanderen, dat is het ook. Door mij en me mattie werd voor een goedkopere organisatie gekozen en dat ging ten kostte van de fietsen. Er werd 4km absoluut (verticaal) in een uurtje of 3 (incl. pauzes) naar beneden gerateld en de wegen werden vrijwel de gehele tijd afgekaderd met afgronden van soms wel 500m diep. Ik kan hierover verder gaan opscheppen maar ik denk dat de beelden voor zich spreken.


Fietsen…door het oog van de naald

Het volgende event was hilarisch en beschrijft exact de humor van de gemiddelde Zuid Amerikaan. Cholitawrestling kan het best beschreven worden als een gevecht in een ring tussen allerlei freaks of nature, mortal combat figuren, dwergen (JEUJ!), en niet te vergeten de alles overwinnende cholita’s (de in traditionele klederdracht gedrapeerde vrouwen). In het gehele publiek, jong maar voornamelijk oud, werd ondanks de hoge nepheids-graad als hooligans en vaak met fysiek geweld gereageerd op de stand van zaken in de ring.


De boliviaanse Pipi Langstrom

Voor de grand de finale werd doorgetrokken naar Buenos Aires in Argentinië. Een metropool van een stad, je wel stellen “the capital of south america”. 24/7 nightlife, op alle vlakken lekker vlees, zowel vrouwelijk als koeielijk. Al moet ik heterosexueel en ubermannelijk, ondanks mijn monogamie, toch stellen dat mijn voorkeur uitging naar het vlees van de koe. Sorry carnivoren, zonder broodje-aap-aandikkerij, kan ik toch echt wel stellen dat het beter is dan een orgasme. Voor zover dit nog niet grand de finale genoeg is had ik een afspraak gemaakt om te gaan kydiven….waaaaaaaaaaaaaahhhhh



Ondertussen ben ik al meer dan een week thuis, leid ik volgens de dokter aan een post traumatische travelers depressie. Op zijn advies werd ook gesteld dat het rehabilitatie-bevorderend zou werken als iedereen mij zowel financieel als sociaal helpt om deel te nemen aan de nodige festivalmedicatie.

Dank voor het warme welkom…en tot snel!