Gedurende mijn reis door centraal america is deze nobele nederlander een aardige kudde carnivals lodgenoten tegen gekomen. Al deze genoten wereden gekenmerkt door hetzelfde probleem, het bleek op afstand bijna onmogelijk om een appartement te regelen voor dit begeerlijke event. Met het voortouw in de hand besloot ik om een week voor de carv¡nival naar barranquilla te gaan omn te kijken of er een appartement te regelen viel voor deze genodigde selectie van 13 multi ethnische dwazen.

Vergezeld met partner in crime Cas vertrokken we naar barranquilla alwaar we werden gedropt bij een hostel in wording, althans….dat was op dat moment nog maar de vraag. Een ietwat overvriendelijke colombiaanse man kwam ons enigzins verbaasd tegemoet. Na uitgelegtg te hebben dat we een groep van 13 man vertegenwoordigde voor het carnival bleek het direct een schot in de roos. Papa had namelijk meerdere appartementen in de stad en zou voor de gelegenheid de studentjes vervangen voor de iets meer kapitaalkrachtige reizigers. Nu stond ons de volgende uitdaging te wachten: Hoe maak je een deal met latino´s? Deze vraag lijkt simpel te beantwoorden maar het tegengestelde is waaar. Deze skitsofrenistische, zwakbegaafde lamballen komen constant terug op afspraken, zijn altijd te laat en kunnen de meest simpele rekensom nog niet beantwoorden. Excuses voor deze overflow aan bijna facistische frustratieve superlatieven, maar ik heb toch het gevoel dat het in dit geval op de waarheid berust is. Na uiteindelijk toch een deal gemaakt te hebben werd dit beklonken met een mix van de nodige glazen aguadiente (colombiaanse likeur), medillin (colombiaanse rum) en een met de locals bevriende groep colombiana´s (colombiaans vrouwelijk vlees).

En toen…..eindelijk was het dan zo ver…na een avond betekenisloos vlees werd baan gemaakt naar het vliegveld. Het meest betekenisvolle malse stuk vlees van deze planeet zou arriveren om met een ander stuk vlees herrinigt te worden. Na 3,5 maand tikken kon deze tijdbom exploderen in een 17 daagse tocht met mijn werderhelft…YEAHHH!!!


Spoorloos....

We hadden nauwelijks tijd voor een paar uurtjes privacy omdat we een, op aanvraag, strakke colombiaanse reisplanning volgde. Vrijwel direct rezen we af naar Taganga om daar de track naar ciudad perdida (de verloren stad) te regelen. Als ware indiana Joan en Jones werd, zonder rekening te houden met eventuele jetlags, de volgende dag gang gemaakt naar parc tayrona. Omdat we carnival in het vooruitzicht hadden moest de tocht in 4 in plaats van de gebruikelijke 6 dagen afgerond worden. Trotsering van verticale hellingen, brandende zon, hongerige muskieten werden beloond met onwaarschijnlijk mooie jungle beauty, ontmoetingen met pocahontas-achtige indianen en schitterende historisch interessante ruines…..Het begin van een aftelsom van gezamelijke gebeurtenissen en ervaringen.




De volgende aftelstom is een 6 daagse trip, een fear and loading trip, door de 1 na grootste carnival van de wereld. Een trip in het teken van salsa passie, drankdowners en kleurloze uppers en niet geheel onbelangrijk een reunie van mij en 13 andere uit een soorgelijk hout gesneden carnavals matties. Een m ix van britse, kiwiaanse, schotse, deense en hollandse ingredienten zorgde voor een structureel 6 daags genot.




Uitgeputter dan de 4 daagse track naar ciudad perdida strompelde we een bus in naar Cartagena, een van de mooiste coloniale steden van Colombia. Een stad waar het centrum in zijn geheel gerenoveerd is en bruisende romantiek uitrstraatld. Nog enigzins beinvloed door mijn uitgeputte brein besloot hare decadentie, lian, een restaurant te kiezen. Hier kregen we uiteindelijk een rekening voor onze neus geschoven van 75 dollar wat oneindig veel is voor Colombia. Dit zorgde voor een realiteitsbesef waardoor ik onteerd in mijn zorgvuldig opgebouwde oerinstinct en leeggelopen portemonee huiswaards keerde.




Vervolgens werd teruggekeerd naar het charismatisch mar ubercharmante Taganga. Een klein vissersdorpje waar cliché olé, de tijd leek stil gestaan te hebben. Overstroomd door creativelingen die onder het mom van kettingen, sieraden en ander gefutsel het hele scala aan verdovende en hallicunerende middelen verkochten. De overflow aan gringo´s die deze rust op tactvolle wijze verstoorde werd veroorzaakt doordat ook hier het duiken bijzonder goedkoop was. Dit was dan ook een van de redenen om terug te keren naar Taganga, voor mij een afscheid van de kleurrijke overbevolkte caraibische onderwaterwereld en voor me ietwat onervarenere chicky een welkome kennismaking met de onderwaterwereld. Redelijk vroeg in de ochtend werd per boot opnieuw gang gemaakt naar park tayrona, dit keer niet voor een uitputtende tocht in de bovenwaterwerld maar voor een verkennende tocht beneden zeeniveau. Voor een wanne-bé-ckpacker werden de vereiste duiktechnieken in de minicursus verrassend snel en bijna instinctief afgerond. Als een waar kikvorskoppel werd de 1ste duik ingezet en zouden we de dodelijke tigerfish en het gebruikelijke kleurenarsenaal aan tropische vissen spotten. Vervolgens werd gepauseerd o peen van de mooiste stranden gecreeerd door pacha mama (moeder aarde). Ook werd dankbaar gebruik gemaakt van moeders gulle tonijn overschot, deze werd zo vers als mogelijk op de BBQ klaargemaakt. Na deze moeilijk te verlaten creatie gingen we weer down under. In deze tweede duik werd kennis gemaakt met mijn levenslange latente lievelingsdier, de zeekomkommer (een glibberig gourgetvormig schepsel met een gigantische anus)




Van anus naar lianus naar gezamelijke aftelling omdat het helaas tijd was voor de laatste bestemming. Dit was een camping van de oostzijde van parc tayrona waar palmbomen, witte stranden, giga kokosnoten en giga golven de basis en veelzijdigheid vormde voor een primitieve decadentie aan ervaringen.




Na deze intense maar rustgevende dagen aan het strand stond de teller op 1. Nog 1 nacht tezamen om vervolgens met 4 uurtjes slaap in de ochtend het vliegtuig te pakken naar Bogota. Onverwacht deed zich het volgende dillemma voor in het met motels overgoten centrum van barranquilla: 4 uur bedhuur voor 5 dollar of 15 dollar voor een nacht in een hotel. Puur en alleen omdat het onze laatste nacht was werd door lian a là bourgousie gekozen voor de relatief ¨dure¨ optie in plaats van het geplastificeerde motelbed. De volgende ochtend stapte we gezamelijk het vliegtuig naar bogota, voor mij een tijdelijke eindstop en voor lian een transit naar New York (hoe decadent!?). Na de nodige krokodillentranen te hebben weggepinkt zat het afscheid erop en stond ik er eindelijk weer alleen voor.

Nu onze aftelsom erop zat moest ik er, eerlijk is eerlijk, toch wel weer aan wennen dat ik er alleen voor stond. Helemaal omdat Candelaria, het studentengedeelte van Bogota, een bruisend urbaan geheel in een dorpse setting goed in de smaak gevallen zou hebben bij me chicky. Dat ik er alleen voor stond werd nog eens versterkt doordat ik in een volledig spaans georienteerd hostel terecht kwam, goed voor mijn spaans, iets minder goed om het gigantisch gapende zwarte gat aan verdriet te verwerken, cultuurtherapie was hierop het antwoord.......


Snuiven van cultuur hoeft niet altijd letterlijk

De volgende stop was Cali, het zou de beurt zijn aan de salsa hoofdstad van de wereld die gekenmerkt zou worden door een overgemiddelde plastificatie van vrouwelijke ledematen. Beide beloften waren enigzins teleurstellend, de verwachte topless salsa dansende bimbo´s hadden zich goed verstopt voor de in grote getale aanwezige bronstige gringo mannen. Teleurgesteld op zoek naar andere opties besloot ik te gaan parasailen, 25 euro voor een spannende sprong van een cliff om vervolgens (iets te) relaxt van het stadse uitzicht te genieten.

Overmand en enigzins vermoeid van de stedelijke drukte en chaos bestloot ik naar het volgende natural parc te gaan. Het misterische “tieradentro” oftewel “ín de aarde” had graftombes en muurschilderingen te bieden. Maar voordat het zover was lag het volgende avontuur op de loer. Fase 1 van missie “tieradentro” stond in het teken van een busrit van bogota naar Popayan waarin naar hartelust zwartrijders werden opgepikt omdat er een staking was in het openbaar vervoer. De hierdoor oververpakte bus was een klamme marteling omdat mij aangeraden was (voor mijn eerste lange afstandsbus in zuid amerika) vooral veel warme kleren aan te doen omdat de airco gebruikelijk op de ijspegelstand zou staan. Fase 2 werd ingezet na een overstap in Popayan naar Tieradentro. Mij van mijn desorientatie in the middle of nowwhere bewust vroeg ik de busschaufeur mij wakker te maken bij aankomst in het nabij gelegen dorp. Ondanks de bumpiest road ever viel ik zoals gezegt in slaap. Zoals niet gezegt werd ik 2 dorpen later (+/- 40km) wakker gemaakt. De chaufeur kon niks meer voor me doen en onder het mom van een bus in de andere richting uit de bus geschopt. Zoals u allen waarschijnlijk wel verwacht kon deze beloften niet nagekomen worden. Zo was ik in de schemering van 17.00u ineens totaal op mezelf aangewezen in een dorp met maar liefst 10 huizen en een tienda (winkelTJE). Gelukkig was de eigenaresse de liefste dorpstroela van Colombia en wist ze me te vertellen dat binnen de dagelijkse dorpsroutine José en Hesus nog niet gepaseerd waren in mijn richting. Helaas voor Koen, José en Hesus never showed up. Mij al voorbereidend o peen tienda-vloeren bed vertedle de eigenaresse dat ik nog een mogelijkheid had. Buurman carlos had een motor en na aangeklopt te hebben bleek hij bereid mij voor 10 dollar te verplaatsen naar tieradentro. Met 18 kilo aan backpack op mijn rug stapte ik achter op mzijn niet al te nieuwe motor. Het zou een uur duren voordat vriend Carlos zijn motor tot stilstand kon zetten. In dit uur werd zigzaggend bergen beklommen met 5km/uur omdat mijnheer zijn motor uit kostenbesparing op de pruttelstand had gezet. Ndat de top bereikt was werd neerwaarts gekeerd met ehulp van de zwaartekracht. De motot werd uitgezet en de bekiezelde bochten werden me behoud van alle snelheid, wederom uit kostenbesparing, driftend gehaald. Na een zenuwslopend uur van buikspiertraining was ik Carlos uiterst dankbaar en kon ik uitgeput mijn bed opzoeken.


Na een ietwat innig uur was ik heer Carlos uiterst dankbaar

De volgende dag was tieradentro-dag en tijd voor fase 3 van het avontuur. Het enige punt was da talle graftombes verspreid lagen over een berachtig gebied van 30 vierkante km. Gedreven door luiheid en nieuwsgierigheid besloot ik een paard op de kop te tikken om mij door het landschap te verplaatsen. Geen enkel probleem zo bleek, zelfs zonder ervaring of gids werd mij het vertrouwen gegeven door de eigenaar. Na een snelcursus paardbesturing en de nodige fluisteringen waren het paar en ik 1 en werd gang gehobbelt naar de 1ste graftombe. Supersmalle paden, oerwoudachtige heuvels en rivier overstekingen maken het geheel een waar knol-hobbel-genot. Met de nadruk op hobbel kreeg ook het paard in de gaten dat ik niet beschikte over het nodige Anky-talent. Voorgedreven door grootheidswaanzin besloot het paard het psychologisch wie-is-de-baas spelletje te spelen. Na het nodige stijgeren, bokken en happen naar mijn voeten besloot ik mijn mindere te erkennen en keerde ik onder ge(gr)hinnik en hoongelach van de locale indianen terug naar mijn hostel.



Na acceptatie van mijn verse paardrijfobi werd popayan bezocht. Een wit aanzicht van koloniale gebouwen en spaanse architectuur. Enigzins geinfecteerd door reizigersnobery en koloniale dorpen moeheid besloot ik het geheel wat spannender te maken door telkens wanneer ik de weg niet wist de weg te vragen aan de uit gebrek aan rood (light district) in geruime mate aanwezige prostituees. Het onbegrip en de verbazing: “Of hij spreekt geen spaans of hij is de meest naive gringo ever!???”. Binnenpret roeleerd de pan uit, especialy when you´re alone!!