Omdat men na new years gebruikelijk en oer-hollands kalvinistisch goede voornemens dient te hebben werd op mijn verzoek eens kritisch teruggeblikt op de afgelopen reisweken. We kwamen tot de conclusive dat er de afgelopen tijd net iets teveel buitenlandse valuta zijn besteed aan het locale gerstennat. Op naar Nicaragua dan maar…..................het land van s´werelds beste rum en rode draad in dit verhaal…...Flor del Cana!!!

De grensovergang van Honduras naar Nicaragua was een paradeis voor de noodzakelijke fiets-taxi-bandieten. Noodzakelijk omdat van grens 1 naar grens 2 een, naar hun zeggen, grote afstand niemandsland overbrugt moest worden. Na letterlijk belaagd tezijn door deze tuc-tuc boeven accepteerde we naïf voor 5 dollar p.p. naar de andere kant te rollen. Dit bleek uiteindelijk 1 km te zijn, met andere woorden sowieso 4 dollar teveel. Dit resulteerde in een mix van Canadese, Deense, Hollandse en hier en daar wat Spaanse scheldwoorden van onzer zijde. Waarop door hunner zijde een regelrechte fiets taxi omsingeling werd ingezet. Aan ons de beurt om snel met de staart tussen de benen en 4 dollar lichter veiligheid te zoeken in de dichtstbijzijnde bus.

Aangekomen in Leon werden de eerste flessen Flor del Cana ingeslagen en op het strand soldaat gemaakt, heerlijk! Toch bleek deze eerste kennismaking met Nicaragua vol met tegenstellingen na onze eerste rum….en onze eerste maaltijd….of zo iets!


Hare heerlijkheid v.s. ransjige sjlamie gruwel gruwel

De volgende dag stond in het teken van volcano boarding. Eerst werd gang gemaakt naar het natuurreservaat waar cliché foto nummer 1 voor exotische werd geflitst. Nauwelijks bekomen van mijn slangenfobie werd s´werelds meest actieve vulkaan (klinkt ruig, maar eerlijk is eerlijk..het betreft kleine erupties) beklommen. Eenmaal op de top aagekomen moesten we naar beneden. Er stond een helling op ons te wachten waarop het, voor veel mensen wel bekende, snelheidsrecord met de fiets finaal mislukte ( klik hier voor het snelheidsrecord op fiets .Met het board konden snelheden van 80 tot 90km per uur worden bereikt. Ik stond samen met een Deense dude in de startblokken…..3…..2……1…… GOOOOOOOOWWWWWWWWWWW !!!


Nederland – Denemarken…............(voorlopig) 1-0

Omdat Leon naast volcano boarding niet ‘the place to be’ is vertrokken we vrij snel naar Granada, een van de mooiste (zo niet het mooiste) koloniale dorp van central America. Zelfs voor mijn generatie werd het bezoeken van kerken, pleienen en straten zo onwaarschijnlijk interessant. Toch resulteerde deze zogenaamde degelijkheid in een adrenaline overschot die moest worden geloosd in een oer-mannelijke baseball derby, de numm. 1 sport van Nicaragua. De tribunes en selfs de omliggende bomen werden bewoond met baseball hooligans.

Binnen een aantal dagen werd het land-leven verruild voor the ajland (creoolse gangsta slang) way of life op de Corn Islands. Twee paradijselijke eilandsjes waarvan de kleinste niet eens verontreinigt is met grootse westerse uitvindingen als; motorische aangedreven voertuigen, internet, straatverlichting en er was zo goed als geen electriciteit en van geasfalteerde wegen had men ook nog nooit gehoord. Maar voordat we hier aan zouden komen moest eerst de zee van vaste land naar de Big Corn en de zee van de Big Corn naar de Small Corn worden overbrugt. Beid keren gooide moeder natuur roet in het eten. Haar eerste poging zorgde door orkanen in zuidelijk VS voor een gecrashed vliegtuig waardoor wij 2 dagen moesten wachten. Vervolgens werd in een 12 persoonsvliegtuigje toch gevlogen naar de Big Corn. Hier aangekomen bleken we net te laat voor de boot. Achteraf maar goed ook omdat deze boot officieeel nooit had mogen varen. Doordat ze de locale politie hadden omgekocht bleek het zojuist afgekondigde tsunami alarm (door aardbeving in Haiti) ineens niet meer zo belangrijk. Een aantal dagen later bleek de zee ‘kalm genoeg’ voor de eerstvolgende overtocht….zoals te zien, een uiterst comfortabele rit.


Een voorspoedige rit op kapitein schuimbaard d´n twidde

Gelukkig kon snel de rust hervonden worden op de Small Corn alwaar we in een hutje sliepen 3 meter van het strand en maar liefst 3 dollar per nacht. Het eiland is overgelopen van oer-heerlijk primitivitijd wat zich uitte in van alles waarbij de wc de klop op de vuurpijl was. Mijn eerste grote boodschap werd letterlijk terug gebonjourd…wanneer ik zat te kakken werd van de andere kant doorgespoeld met een emmer water waardoor bij mij mijn zorgzaam gecreeerde kunstwerk weer omhoog kwam. Bruine billetje waren het gevolg. Dezelfde avond werden we warm verwelkomd middels een toga party. Verkleid als ware romeinse warriors bleek dat wij de enige waren die ons aan het thema gehouden hadden. De volgende dagen zouden in het teken staan van een uitgebreide diversiteid aan internationale drankspelletjes, naar dagelijk ritueel terugkerende flessen flor del cana, overheerlijke en verser dan vers klaar gemaakte kreeft, aardig wat kampvuurtjes aan het strand, uitbrakken met behulp van overheerlijk en persoonlijk bezorgde paddy´s (empanadas) in een hangmat en niet geheel onbelangrijk, er werd teruggekeerd naar de onderwaterwereld (bij nabaat mijn excuses voor deze bijna onwaarschijnlijk paradijselijke maar niet al te literaire opsomming)!

Deze terugkeer in de onderwaterwereld stond dit keer in het teken van het behalen van mijn advanced. De hiervoor benodigde duiken waren leuk maar werden dubbel en dwars overtroffen door het snorkelen. Twee lokale eiland dudes brachten ons naar de beste plek van het hele eiland alwaar we getuigen waren van gigantische mantelroggen, een schildpad, en een slordige hoeveelheid nurse-sharks. Alsof dit nog niet genoeg was werd mij door een van de locale dudes een spare-gun (harpoen) in de hand geduwd met hierbij de boodschap of ik ons van ons avondeten wilde voorzien. Hoe OER wil je het hebben….! Zonder aarzelen dook ik een aantal meter naar beneden om vervolgens hopeloos mis te schieten…geen eten…waren het niet dat de locale dudes over net iets meer expertise beschikte. Deze zee had echter meer te bieden dan verse vis, op onze weg terug bungelde er een geplastificeerd pakket op de golven. Dit werd locaal getypeerd als white lobster (oftwel: minimaal 5 kilo cocaine). Zich bewust van het schijnbaar aanwezige risico hielden de locale dudes het, ongemakkelijk maar waar, bij de vis en werd koers gemaakt naar de kust. Met een heerlijke maaltijd (zonder white lobster) werd meteen een 8 dagen durende en uberheerlijke ajland periode afgesloten. Ook nam ik afscheid van me matties met wie ik meer dan een maand onder wederzeids genot had samen gereisd.

Om heimwee naar deze booys te voorkomen was er maar 1 oplossing…..SURFEN!!!! Hiervoor werd ik overgevlogen naar San Juan Del Sur. Deze plek staat internationaal bekend om zijn 4 stranden alwaar zo goed als het hele jaar een constante en cleane swell de stranden op klapt. De eerste dag ontmoette ik meteen 4 Australische beauties die niet geheel ontoevalig ook over de nodige surfskills beschikte. Met deze ingredienten kun je natuurlijk maar 1 maaltijd bereiden…….een 5 koppige surforgie waarbij de barrels ons om de oren vlogen om vervolgens als natte dweilen op het strand te worden uitgespuugt. Deze teleurstellende surfskills werden elke avond de vergetenis ingedronken, want zoals gebruikelijk in surfutopia´s is er geen gebrek aan leuke gezellige barretjes.

De volgende dagen stonden in het teken van het regelen van een ticket naar Colombia alwaar mijn lieftallige en stinkende vriendinnetje mij zou komen opzoeken……YEEEAAAAHH…maar un nog even geen ge-yeah, allesbehalve……
Na wat advies ingewonnen te hebben bleek dat het 250 dollar voordeliger was om via Miami (Fort Lauderdale) in plaats van direct van Managua naar Cartagena, Colombia. Als we dan toch de mogelijkheid hebben waarom dan niet 2 dagen in Miami bivakeren, dacht ik. Om de hieropvolgende chaos te beschrijven zal ik maar zwijgen of alle retarded service medewerkers die ik aan de lijnt heb gehad om een ticket te bemachtigen. Na drie dagen had ik eindelijk het vliegticket bemachtigd….Op naar het vliegveld in Managua (de gevaarlijkste stad van centraal Amerika). Hier aangekomen bleken de breinloze balimedewerkers alsnog een fout te hebben gemaakt in de datum van de tickets waardoor de geplande 2 dagen miami vervangen werden voor 5 uur en ik dus twee dagen opgesloten zat in het ‘ooow zo gezellige’ Managua. Na deze twee dagen isolatie vloog ik uiteindelijk naar Miami . hier bleek na 5 uur wachten dat ik geen bewijs (of visum) had dat ik Colombia binnen een bepaalde termijn zou verlaten dus moest ik twee dagen op de volgende vlucht wachten.

Dus toch Miami, op naar South Beach dan maar waar ik overdonderd werd door alles maar dan ook alles wat westers is. Vermenigvuldig je gedachten met 10 en je ziet gigantische wolkenkrabberhotels, lambo´s rollses & onze vuurrode italiaanse vrienden, high fashion, fake tits noses lippen en totaal verplastificeerde lichamen rondparaderend op muscle beach en ocean drive. Een bijna onoverkomenlijk contrast met Guatemala, Honduras of Nicaragua.


Uitgetogen skyscrapers v.s. ingetogen kerk

Na mezelf enigzins aangepast te heben ben ik snoeihard gaan stappen in 1 van de grootste clubs van de states, heb ik me laten adviseren voor een onbetaalbare tatoage bij miami-ink en heb ik genoeten van starbucks, urban outfitters en taco bel. De twee dagen in relative luxe vlogen, eerlijk is eerlijk, voorbij.


Miami Jamie Jamie …..why I like the tastes of the states

Nadat ik een busticket gefaked had om aan te kunnen tonen dat ik Colombia zou verlaten dacht ik voorbereid te zijn voor de vluchten. Echter, op de laatste dag kwam ik erachter dat mijn bankpas en mijn creditcard zich niet konden aanpassen aan miamiaanse pinautomaten en dat ik vanaf dat moment dus geen betaalmiddels meer had. Gelukkig had ik nog 30 dollar achtergehouden voor dit soort noodomstandigheden. Hier zou ik het net mee kunnen redden, 20 dollar voor 1 nacht in het hostel en 10 dollar voor vervoer naar het vliegveld. Een taxi zou 100 dollar gekost hebben, geen optie, dus werd voor de bus gekozen. Alsof ik vervloekt was bleek bleek mijn vliegticket op dezelfde dag te vallen als de jaarlijkse marathon van Miami waardoor mijn busreis in plaats van 3 uur welgeteld 6 uur duurde. Overduidelijk de langste en meest zenuwslopende 6 uur van mijn leven. Door deze vertraging kwam ik 15 minuten voordat het vliegtuig daadwerkelijk vertrok aan op het vliegveld. Me van mijn situatie bewust schoot ik in alle paniek voor in de check-in rijen. De donkergekleurde mevrouw achter de bali vertelde me met de kenmerkende nigger-attitude dat ik het niet meer zou halen omdat de boardingprocedure al gesloten was. In alle paniek barste ik bijna in huilen uit waardoor ze me een kans gaf, without any garanties!! Ik moest rennen en heb het voor elkaar gekregen om de 3 omslachtige maar typisch Amerikaanse lagen douane in 1 minuut te paseren zonder enige vorm van hollandse bescheidenheid. Met een noodgang rende ik, onder het nagalmen van minimaal 100% van het amerikaanse scheldwaarden vocabulair, naar de gate! Ik had het gehaald en je kunt je voorstellen dat ik nog nooit zo opgelucht ben geweest. Het had zomaar anders af kunnen lopen zonder: geld, bankpas, creditcard, visum, maar vooral zonder inlevingsvermogen want dat kennen ze in het huidige onder recessie onderhevige Amerika niet meer!!


Wat als……......v.s....een paar dagen later….miljonair in colombia!

Dit maakt meteen een goed bruggetje naar een cliffhanger voor het volgende blog (hoe fucking cheezy): Wil je weten hoe koen en zijn kornuiten miljonair zijn geworden....blijf deze blog dan checken...!!!