Mijn vorige verhaal eindigden in het vanuit historisch oogpunt zeer indrukwekkende tikal. Dit verhaal wordt vervolgt door een ander oogpunt….het oogpunt van authenticiteit, realiteit, nerveusiteit en een danige hoeveelheid…….. LOL…..heel veel ordinaire lollige LOL!!! Zoals ik in mijn vorige blog heb duidelijk gemaakt heeft de realiteit mij ondertussen met minimaal een maand ingehaald. Zelfs nu ik mijn reis na twee maanden vol heb geduwd met voorgekauwde activiteiten uit de lonley planet (guidebook a.k.a. bijbel voor backpackers) heeft deze unieke gebeurtenis veruit het meeste indruk gemaakt. Ik zal hierbij dan ook een poging doen om het avontuur zo goed mogelijk uit te leggen. Hiervoor gaan ik een dikke maand terug in de tijd………..

Peinzend lig ik lonely in een hangmat te peinzen. Zal ik het doen of zal ik het niet doen. Het is, onervaren als ik ben, nog maar het begin van mijn trip, de “bijbel” zegt dat het gevaarlijk kan zijn. Misschien moet ik het maar is aan wat andere reizigers vragen. Een veel gehoorde reactie was vervolgens: “Ga je alleen? Heb je broers of zussen? Zou je het hen aanraden?”. Zelfs bij de mannelijk meer avontuurlijke kant van het gezelschap was geen eengezindheid. Er was niks bekend over mensen die het eerder gedaan hadden, alleen de kaart in het hostel gaf aan dat er een pad was….oftewel een stippellijn op een, aan de kleur en scheuren te zien, ietwat gedateerde kaart. Deze stippellijn zou genoeg moeten zijn om zonder planning mt backpacks en gelimiteerd Spaans de overtocht te maken. Eerlijk is eerlijk….voor mij was het risico te groot, maar diezelfde avond….een godgeschenk kwam binnen lopen, beschikkend over een minder gelimiteerd Spaans vocabulair, een Deense viking vriend en de nodige hoeveelheid overtuigingskracht in de vorm van niet onaandoenlijke vrouwelijke rondingen. Zo gezegt…zo gedaan…duimpjes in de hoogte en een hitch hike avontuur was geboren!!!!!

De volgende ochtend werden de tassen ingepakt. Overbodige hoeveelheden gewicht werden gedumpd. Iedereen was redelijk nerveus “we hebben binnen een tijdsbestek van +/- 8 uur (omdat in het donker reizen ten strengste wordt afgeraden) 350 km door de bejunglde bergen af te leggen”. Op dat moment dachten we dat spaans ons een aardig voordeel bood….om je alvast uit de droom te helpen…niemand sprak spaans!!**##¿¿ Alleen een maya dialect wat in de verste verte niet op spaans leek.

Ok, terug naar het hostel waar iedereen ondertussen aanstalte maakte om te vertrekken. Het was miezerig en druilerig weer en alle mudroats waren nog muddy-er dan de naam in eerste instantie doet vermoeden. Na de eerste drie glij-partijen, waarna we ons welgeteld 200m van het hostel bevonden, waren de eerste tekenen van frustratie al zichtbaar. Deense scheldpartijen werden afgewisseld met oerhollandse kreten als f*cking hell en shitzooi!! In plaats van steun werden we van alle kanten ontmoedigd door de locale omstanders die ons in het begin een stukje volgde. “Onbegrijpelijk!? Rijke westerse gringo´s die in deze omstandigheden de jungle in wilden. Zelfs de straathonden waren in grote getale aanwezig om ons met een ietwat overgemiddeld oenige blik na te kijken. Gelukkig kon deze ontmoediging snel plaats maken voor onze eerste rit. Deze duurde voor een kilometertje of 10, maar was genoeg om onze mentaliteit te versterken zoals in de video “hitchkikkers in de rimboe part 1” te zien is.



Nadat de pick up truck ons gelost had was het weer tijd voor de benenwagen. Maar een para seconden later hoorde we gerommel in de goeie richting. Dit gerommel was van een moderne S.U.V. waarvan de deuren werden geopend nadat noze westerse duimen het luchtruim onveilig maakte. In deze truck zat een uiterst vriendelijke maar ietwat westerse man die ons gedurende de rit in het spaans (om ons spaans te verbeteren) uitlegde dat hij een grootgrondbezitter was en een aantal koffieplantages bezat in de bergen. Na wat interessante en soms ongemakkelijk spaanse gesprekken werden we na een kilometertje of 100 weer gedropt zoals te zien in het mislukte tweede filmpie!



Nadat de na iedere rit gebruikelijke mario bros sticker op de auto was geplakt stonden we un o peen splitsing. Hierbij hadden we geen flauw benul werlke Kant we op moesten. Tijdens een handen en voeten gesprek met de locale tienda- (krakkemikkige winkeltjes op de meeste onmogelijke plaatsen) eigenaar werden we verrast door de volgende mogelijkheid. Althans…mogelijkheid!? Onzeker over welke richting we in moesten werden we voordat we het zelf in de gaten hadden “behulpzaam” in een volgepakte vrachtwagen geduwd. Gedegradeerd tot vee en stand in de vochtige schaduw van opgeheven indianen oksels probeerde we er toch het veste van te maken. We probeerde met kiddo´s en zich in de truck begevende dronkaards in contact te komen door middel van een stickervel met mario bros stickers. Check part 3.1, 3.2 en 3.3!!!





Na deze derde ride waren we volledig de orientatie kwijt. Het was ondertussen een uurtje of 13.00u en we stonden in het episch centrum van de middle of nowwhere. Realiteitsbewust vroegen we onszelf af of hier uberhaubt wel vervoer kwam!!? Tijdens het wachten stroomde een del van het ondergelegen dorpje leeg om ons te bezichtigen. Voornamelijk de kiddo´s waren, zich niet van het zogenaamde gevaar bewust, super nieuwsgierig en daagde ons uiteindelijk uit voor een potje geimproviseerd indianenvoetbal (waarbij ze zich niet van de regels bewust waren, ze hebben immers geen tv)!! Een klein half uurtje later hoorde we muziek en een schreeuwende stem…het kwam steeds dichterbij….het bleek een vrachtwagen te zijn die live matrassen en bedden verkocht aan de indiaanse bevolking. Grote opgeblazen speakers op de voorkant van de truck galmde krakend “colchones y camas para la venta” (matrassen en bedden te koop) wat afgewisseld werd met salsa muziek. De bevolking kwam vanuit de bergen omhoog of omlaag om bedden te kopen…en om ons te aanschouwen wat soms nog interessanter bleek te zijn als het zojuist aangeschafte bed. Het contact met deze mensen was wederzijds zeer bijzonder. Om het contact te vergemakkelijken gaven we onze gehele stickerverzameling weg waarbij volwassenen nog harder vochten dan de inderen om in het bezit te komen van een sticker. Om nog maar te zweigen over de veldslag die resulteerde uit mijn vrijgevigheid van de welbekende, van de action afkomstige, fluoriserende armbandjes. Voor de te gekke ride zie filmpies en voor de locals met hun aanwinsten zie foto´s onderaan blog!




Dankzij deze trage maar zeer dankbare rit waren we nu nog maar een km-tje of 60-70 van Rio Dulce verweiderd. We werden gedropt o peen uitzichtloos lange weg waarbij bleek dat naarmate je dichterbij de moderne beschaving kwam iedereen egoistischer werd. Naarmate de tijd verstreek werd het schemerig en kregen we steeds meer honger, ook ons waterratsoen liep op zijn eind. Onderstaand het filmpje van onze hongerig en op sterven na dood zijnde koppen na deze 45 minuten durende voettocht.



Bijna kregen we kramp in onze duim-arm, bijna flitsten onze levens aan ons voorbij en bijna gaven we toe aan de gekweekte kanabalistische behoeften toen gelukkig een flitsend gele pick-up truck stopte. Deze truck reed ons met een kleine 120 km/uur door de sloppewijken en in het donker naar onze eindbestemming, rio dulce!!!

Eindelijk aangekomen, blij..maar vooral hongerig stortte we ons op de eerste stand “pollo campero” (locale mc donalds achtigtige keten met kip en overduidelijk zonder hygiene voorschriften). We verslonden letterlijk 3 kippen en besloten om ons voor te gaan bereiden op ons volgende avontuur.

De volgende dag stond in het teken van “of the beaten track; part 2”. Tijdens de afgelopen reis hadden al plannen gemaakt voor onze volgende cave-man-expeditie-tocht! Deze keer zonder inleiding en het verhaal in een nutshell! Nauwelijks bekomen van het hitchkikker avontuur stond deze dag in het teken van het regelen van een kano! We wilde een cross-over maken van Rio Dulce naar Livingston oftewel een dag of 3 kanoen, bewapend met machetti, de nodige hoevelheid drank en een hangmat om te overnachten in de jungle! Na met een gemotoriseerde boot drie dorpjes te hebben bezocht bleek dat geen van de vissers hun handgemaakte boot wilde verkopen. Achteraf logisch omdat het maken van elke boot minimaal een paar jaar duurt. Het was moeilijk om ons hierbij neer te leggen, helaas hadden we geen andere keus. Achteraf maar goed ook omdat het weer veelste slecht was. Maar 1 ding is zeker….dit verhaal gaat nog een staartje krijgen!!

Cave-men groeten en ik verheug me nu al op jullie spam!!